Denetçinin Günlüğü

Ramazan ayının gelmesi ile firmaların aile sofralarına ayrı bir önem veren reklamları da artmaya başladı. Özellikle gıda sektöründe faaliyet gösteren firmalar, üç kuşak bir arada oturan aile sofraları üzerinden, bu görüntüdeki sıcak aile yuvası imgesinden mesajlarını veriyor. Bu reklamlar bana rahmetli anne ve babamla kurduğumuz sofraları da hatırlatıyor. Babam, aile sofrasının özel bir yeri olduğuna inanırdı. Hepimiz sofrada bir araya gelir, günün stres ve sıkıntısını giderirdik. Sofra bizim için bir özel paylaşım alanıydı. Sofrada surat asmak, birine iğneleyici dahi olsa bir söz söylemek, tartışmak gibi olumsuz etki yaratabilecek davranışlar yaşanmazdı. Bunlar belirlemediğimiz ancak hepimizin sofranın ruhundan çıkardığımız kurallardı. Bugün bile sofraların bu paylaşım ve birliktelik ruhuna ayrı bir önem veriyorum. Ailemizde sofraların bu özelliği olmasına karşın bir akşam yemeğinde babamın hiç keyfinin olmadığını hatırlıyorum. Belli etmemeye, sofranın geleneğini bozmamaya çalış...

Bir babalar günü daha geldi. Birileri sevinçle babalarına koşacak, kollarında ne kadar güvende olduğunu bir kez daha hissedecek. Kimileri de belli etmezse de, yaşları ne olursa olsun derin bir özlemle babalarını anacak. Hepimizin bugünü karşılayacak ruh hali farklı olsa da ortak noktamız, birer “baba” figürümüzün olmasıdır. Peki nedir baba? Baba, benim için sevgi, çalışkanlık, emek, koruma; özlem, boşluk, hatıralar demek.     Babamı 1991 yılında kaybettim. Yani 23 sene önce. Aradan bu kadar zaman geçmesine rağmen babamı kaybetmenin acısını halen içimde yaşıyor, babasız olmanın boşluğunu içimde ilk günkü canlılığıyla hissediyorum.   Babam, Karadeniz’in bir köyünde İstanbul’a gelmiş, alın teri ile bizi büyütmüş biriydi. Çok iyi bir inşaat ustasıydı. Yaptığı işin en iyisini yapıyordu. İlkokulu bile bitirmemişti. Ancak kendini çok iyi yetiştirmişti. En büyük hedefi de benim okuyup meslek sahibi olmam ve iyi bir yere gelmemdi. Babam beni her zaman korur, koll...