Baba sözü…
Babamı, 17 Ağustos 1991 yılında kaybettiğimde yurt dışındaydım. Son nefesinde yanında olamadım ama her nefes alışımda varlığını hissediyorum. Her çocuk gibi babam da beni omuzunda taşıdı, sevdi, okşadı. Bin bir emekle büyüttü. Hayatı boyunca onurlu duruşuyla örnek bir baba, ilham kaynağım oldu. 1971 yılında babamla aramızda geçen bir konuşmayı ve bu konuşmanın beni nasıl etkilediğini, söylediği birkaç cümleyle beni nasıl değiştirdiğini sizlerle paylaşacağım. Bu anımızla rahmetli babamın ruhunu da şad ediyorum. Babamla yaptığımız bu konuşma öncesindeki ben, ele avuca sığmaz bir ergendim. Kanım deli deli akıyor, ne kendimi ne ailemi ne de geleceğimi düşünüyordum. Ve ben lise birinci sınıfı tekrar etmeme rağmen bu umarsız tavrımı sürdürmeye devam ediyordum. Hal böyle olunca malum ilk dönem aldığım karnem kırık notlarla doluydu. Ya ikinci dönem bu zayıf derslerimi verip, ikinci sınıfa geçecektim ya da iki yıl üst üste kalacağım için okul yaşantıma veda edecektim. Hiç iç
Yorumlar